آقای جان زمکو در جدیدترین بلوگ خود که در تارنمای مرکز بین المللی تجارت خصوصی منتشر شده است درباره وضع اسفناک اقتصاد ونزوئلا و نقش دولت چپگرای نیکولای مادورو در این سقوط ثابت می نویسد.
آقای زمکو می نویسد که برای افرادی که مکرراً به ونزوئلا مسافرت می کنند، افت و خرابی وضغ کشور کاملاً مشهود است. از دیدگاه او هنگام روز شهروندان نگران گیر کردن در ترافیک و متقابلاً در دام افتادن اوباش و دزدانی هستند که سوار بر موتورسیکلت قبضه هفت تیر های خود را نشان داده و از انان پول نقد یا اشیاء با ارزش نظیر تلفن همراه می طلبند. شبهای ونزوئلا هم بهتر از روزهایش نیست. در حومه شهر خطر آدم ربایی، دزدی و قتل شبهای زنده و پر قل قله ، بخصوص شبهای جمعه و شنبه را سوت و کور و شهر را متروک کرده است. عدم رسیدگی به وضعیت مغازه ها و فروشگاه ها و کمبود کالا و مواد غذایی بر مشکلات روزمره مردم افزوده است. این روزها واژه ای که بگوش می رسد واژه ” نو هی” و یا ” وجود ندارد ” است.
بر اساس نرخ رسمی دولت برای تبادل ارز، قیمت یک ساندویچ و قهوه معادل بیست و پنج دلار است. در حالی که اگر فردی خوش شانس بوده و نرخ خوبی در بازار، که گاهی ده برابر نرخ رسمی است، بیابد همان ساندویچ و قهوه دو دلار و نیم برایش خرج بر می دارد.
به نظر زمکو گرچه بخشهایی از جامعه هنوز از دولت آقای مادورو و سیاستهای آن پشتیبانی می کنند، اما با سقوط سراشیبی اقتصاد کشور بعید است که این پشتیبانی ادامه داشته باشد. یکی از جدیدترین نظرسنجی ها که توسط شرکت داتوس انجام گرفته نشان می دهد که چهل درصد از حامیان دولت وقت، خود دولت را در وضعیت اسفناک اقتصادی مقصر می دانند و نزدیک به شصت و چهار درصد هم طرفدار تغییر صلح آمیز بر اساس اساسنامه ونزوئلا می باشند.
با این حال آقای مادورو با پشت کردن به بخش خصوصی همچنان سیاستهای ورشکسته سوسیالیستی خود را بدون دلیلی قابل درک و صرفاً بخاطر سیاست بازی دنبال می کند. اخیراً مخزن اندیشه ای بنام مرکز اشاعه اطلاعات اقتصادی با تمرکز بر نفع و ضررهای سیاستهای اقتصادی و انتشار پژوهشهای مربوطه توجه نمایندگان کنگره، جامعه مدنی، رسانه ها و حتی تنی چند از اعضاء دولت را به چالشهای موجود و عاقبت وخیم آن جلب کرده اند.
در اختتام، آقای زمکو معتقد است که تنها راه رهایی از این مخمصه مشارکت واقعی تمامی اقشار و جنبشهای جامعه می باشد. بدون حضور نمایندگان بخش خصوصی و جامعه مدنی و کناره گیری از افکار ” خودی ” و ” ناخودی ” امید چندانی به جلوگیری از سقوط اقتصادی و نتیجتاً سقوط ونزوئلا را نمی توان داشت.
